–სოფიო,პენსიებისა რა ისმის?! ... –მალე იქნება მარო და პირველი შენ უნდა მოგიტანო. ღიმილით მიუგო ღობესთან მომდგარ მომლოდინე მოხუცს და ამჯერად მხოლოდ"ივრის განთიადი" და "კომუნისტი"გაუწოდა.
მთელი ცხოვრება აღმა –დაღმა სიარულში გავატარეო. გვიყვებოდა მოგვიანებით. რა მექნა, ჩემს უმამო ვაჟებს ვინ გამიზრდიდა... მთელი ჩემი ცხოვრება კარგი და ცუდი ამბის მიმტანი ვიყავ, იყო დღეები ორივესი ერთდროულადაო. ყველაზე მძიმე ის იყო,სიხარული და სატკივარი ერთნაირად რომ უნდა გამეზიარებინა. ხშირად ყოფილა წვიმასა და ავდარში ღელე– ღელეც მივლია ჩემი მძიმე ჩანთით და თაკარა მზეშიც გზის დასამოკლებლადო. გზად ნისლიც ჩამომწოლია და უკუნეთიც დამდგომია, მარტო დარჩენილი ძაღლსაც შევუშინებივარ და კაცსაც. კაცთაგან უფრო ვიყავ დასაცავი, თორემ ცხოველები ადვილად მიმეგობრებოდნენ და კუდის ქიცინით უბნიდან უბნამდე მეგზურობასაც მიწევდნენ.... ვინ იცის, რამდენი საჭირბოროტო საკითხი გადამიწყვეტნია მათთან ერთდ ხეტიალშიო.... არ მომწონდა ჩემი ჯვარი, მაშინ ჯერ არ ვიცოდი თურმე ამაზე დიდი ჯვრის ტარება მომიწევდაო. ამბობენ , უფალი იმდენ განსაცდელს არ მოგივლენს ატანა ვერ შეძლო, მართალი ყოფილა. აკი ვიტანდი კიდეც. ვხვდებოდი ამაშიც უფლის ხელი ერია და იმიტომო. ჯვარი ხანდახან ძალიან მძიმდებოდა ის იყო გამსრესდა რომ სწორედ მაშინ გამომიჩენდა დალოცვილი რამე ისეთს, ყოფას რომ მიმსუბუქებდაო...
... როცა შემოდგომით სოფელში ჩავდივარ და გზებზე მოფენილ ხეებიდან ჩამოცვენილ კაკალს დავინახავ, სულ მგონია საიდანმე გამოჩნდება ბებიაჩემი დალოცვილ ხმელ გულმკერდში ჩამიხუტებს და ხელში ჯაფისაგან დაკოჟრილი ხელებით ჩემთვის მოგროვილ კაკლებს ჩამიყრის.
Комментариев нет:
Отправить комментарий